Admin
Οι μαθήτριες του σχολείου μας, Γιβάνη Μαρία, Μανωλοπούλου Θωμαή, Μενέκου Σοφία, Ουρμάνη Αντιγόνη-Μαρία, Παπαδάκη Ασημίνα και Παπαδημητρίου Θεοδώρα κατά την περίοδο 10 έως 12 Ιουλίου 2024 πραγματοποίησαν, υπό την αιγίδα του τμήματος Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, εκπαιδευτική επίσκεψη στα στρατόπεδα εξόντωσης Άουσβιτς Ι και ΙΙ στην Πολωνία.
Το Άουσβιτς αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους τόπους μνήμης και θυσίας, έναν τόπο που συντάραξε εκ θεμελίων τον σύγχρονο πολιτισμό. Τα μεγέθη του ολέθρου – αν θα ήταν δυνατή η μέτρηση του τραύματος – δεν μπορεί να τα αντιληφθεί κάποιος παρά μόνο βιωματικά. Αν αναρωτιέστε πού μπορεί να φτάνει ο ακραίος φανατισμός και οι απόλυτες βεβαιότητες, η απάντηση είναι «ΕΔΩ!».
Οι 18 μαθητές και μαθήτριες της διασχολικής ομάδας από την αρχή ακόμη παρατήρησαν ότι στο χώρο υπήρχαν δεκάδες γκρούπ και πολλά σχολεία. Παρακολούθησαν ενεργά την ξενάγηση και ανάμεσα στα μπλοκ κάποιοι από αυτούς σχολίαζαν :
« Ταυτόχρονα με εμάς ξεναγούνται χιλιάδες επισκέπτες κι όμως δεν ακούγεται τίποτε. Είμαστε όλοι τόσο σιωπηλοί. Τι να βρεις να πεις στο απέραντο αυτό κολαστήριο;».
«Έχετε ξανάρθει κυρία;» «Ναι, και κάθε φορά που αντικρίζω τον καταθλιπτικό αυτό μάρτυρα εξόντωσης εκατομμυρίων ανθρώπων αφήνω και κάτι από την ψυχή μου πίσω. Ένα χάδι άφησα φέτος, στα μαλλιά των κοριτσιών»
«Αλήθεια κυρία, τι είδους γυναίκα μπορεί να σκεπάζεται με ύφασμα που φτιάχτηκε από μαλλιά κοριτσιών;»
Και για τις μαθήτριές μας ήταν ένα συγκλονιστικό βιωματικό μάθημα. Παραθέτω κάποια από τα σχόλιά τους:
«Η επίσκεψη ήταν μία συνταρακτική εμπειρία. Όσα κανείς μας έχει ακούσει και διαβάσει για τα στρατόπεδα παρουσιάζονται μπροστά του ολοζώντανα. Με το που αντικρίζει κανείς αυτές τις εικόνες κατακλύζεται από έντονα συναισθήματα. Πόνος, ντροπή, θυμός, λύπη και τόσα άλλα μπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται ένα κουβάρι. Μόνο αν κανένας επισκεφτεί αυτούς τους χώρους μνήμης μπορεί να καταλάβει τις τεράστιες διαστάσεις αυτού του εγκλήματος. Εκατομμύρια ανθρώπων θανατώθηκαν με μόνη αφορμή τα χαρακτηριστικά και τον διαφορετικό τρόπο ζωής τους. Συνέβη πραγματικά. Φτάνοντας στα στρατόπεδα Άουσβιτς- Μπίρκεναου αρχικά ο επισκέπτης δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί πλήρως ότι περπατάει ανάμεσα στην πραγματικότητα και την καθημερινότητα ανθρώπων που έζησαν λιγότερο από έναν αιώνα πριν. Είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς ότι “άνθρωποι” θα μπορούσαν να διαπράξουν αυτές τις ειδεχθείς και ανοσιότατες δολοφονίες -και όχι μόνο- που συγκλόνισαν, συγκλονίζουν και θα συνεχίσουν να συγκλονίζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Είναι καθήκον όλων μας να μάθουμε σε τι φρικαλεότητες μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο είδος, ώστε να μην συμβούν ποτέ ξανά.»
«Η επίσκεψη στο Άουσβιτς ήτανένα βίωμα καθαυτό! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν εκεί.»
«Η σκέψη του Άουσβιτς και των όσων είδαμε εκεί δεν μπορεί να βγει από το μυαλό μου. Την τόση κτηνωδία δεν μπορεί να τη συλλάβει ο ανθρώπινος νους! Στενάχωρα συναισθήματα κι ένα σφίξιμο στο στομάχι μου προσκάλεσαν περισσότερα όταν αντίκρισα τα προσωπικά αντικείμενα των νεκρών. Το μέγεθος της μανίας και της ψυχρότητας των Γερμανών κορυφώθηκε στη σκέψη μου όταν άκουσα ότι γυμνούς οδηγούσαν τους ανυποψίαστους αυτούς ανθρώπους που νόμιζαν ότι έμπαιναν σε μπάνια να πλυθούν, οι ναζί τους κλείδωναν μέσα, τους έριχναν αέριο Zyklon B (κυκλώνιο) και μετά τους έκαιγαν στους Φούρνους! Τέλος η εικόνα από τα πλακόστρωτα δρομάκια και κτίρια μου έχει μείνει και ήταν τρομερό να ξέρεις ότι εκεί περπατάς στους δρόμους όπου γράφτηκε μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας!»
Ο λόγος των παιδιών είναι λόγος πηγαίος και αυθόρμητος. Όσο ακόμη ακούγεται αυτός ο λόγος υπάρχει ελπίδα.
Ευχαριστούμε θερμά το τμήμα Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας και το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας που υποστηρίζουν εμπράκτως την ευαισθητοποίηση των νέων σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σεβασμού στην διαφορετικότητα και προάσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αρχηγός της επίσκεψης: Εφραιμίδου Κατερίνα, 7ο ΓΕΛ Θεσσαλονίκης
Συνοδός καθηγήτρια: Προδρομίδου Ιωάννα, 2ο ΓΕΛ Ελευθερίου – Κορδελιού
