Admin
Οι μαθητές του σχολείου μας που διακρίθηκαν στον 6ο τον 7ο και τον 8ο διαγωνισμό «Το Ολοκαύτωμα και οι Έλληνες Εβραίοι» συμμετείχαν στην εκπαιδευτική επίσκεψη που διοργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδας. Συγκεκριμένα το χρονικό διάστημα 10-12 Ιουλίου ταξίδεψαν και ξεναγήθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης Άουσβιτς Ι και ΙΙ (Βιργκενάου).
Άουσβιτς Ι. Κάθε κτήριο κι ένα μουσείο. Συρματοπλέγματα, πέτρινα blocks, 
παρατηρητήρια, κτήρια για πειράματα, κρεματόρια. Εδώ συγκεντρώνονταν όσοι κρίθηκαν ακατάλληλοι να φέρουν την ανθρώπινη ιδιότητα. Ρομά, Σοβιετικοί αιχμάλωτοι, ομοφυλόφιλοι, ΑΜΕΑ, Εβραίοι και άλλοι. Αναστολή θανάτου έπαιρναν οι χρήσιμοι ως εργαλεία ή ως πειραματόζωα. Στον τόπο αυτό, τίποτα δεν είναι συνηθισμένο. Στοίβες γυαλιών οράσεως, παπουτσιών και βαλιτσών, τόνοι μαλλιά των κοριτσιών στέκουν εκεί έρημα και παγωμένα.
Άουσβιτς ΙΙ. Απόκοσμο μέρος. Εκεί δεν υπάρχουν πια οι βιτρίνες ενός μουσείου με μικροαντικείμενα. Τρομάζει κανείς από τα μεγέθη, από την οργάνωση από την απόλυτη έλλειψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εκεί τα απομεινάρια της ιστορίας σε καταπλακώνουν. Εκατοντάδες επισκέπτες παρακολουθούσαν ξεναγήσεις ταυτόχρονα με εμάς ωστόσο, επικρατούσε ησυχία. Βουβή θλίψη. Ποιος να βρει λέξεις σε έναν τέτοιο νεκρότοπο;
Συνοδός καθηγήτρια: Εφραιμίδου Κατερίνα
Από τα κείμενα των μαθητών
“Όταν γυρίσαμε, ζητήθηκε από όλους μας να γράψουμε ένα κείμενο με τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας από το ταξιδι, κάτι που αναβάλλω να κάνω εδώ και καιρό επειδή αμφιβάλλω την ικανότητά μου να εκφράσω με λόγια την εμπειρία αυτή. Τα πράγματα που είδαμε εκείνη την ημέρα ήταν τρομακτικά, και νομίζω ότι ακόμα τα επεξεργάζομαι. Κάθε κτήριο άφηνε το μυαλό μου να τυλίγεται από ερωτήσεις, πολλές φορές ένιωσα άρρωστη, δεν υπήρχε κάποιο συναίσθημα που να μπορούσα να πιαστώ και να μπορέσω καταλάβω” Λυδία
“Από τις βαλίτσες τους μέχρι ακόμα και τους τόνους μαλλιών τους, ένα από τα πιο ανατριχιαστικα θεάματα της ζωής μου. Και καθώς η ξενάγηση συνεχιζόταν στους γνωστούς θαλάμους αερίων και τους φούρνους η ερώτηση που με βασάνιζε ήταν το πώς κάποιος άνθρωπος μπορούσε να διαπράξει τέτοιου είδους εγκλήματα στον συνάνθρωπό του, σε κάποιον με οικογένεια, συναισθήματα, ψυχή, σε κάποιον που ουσιαστικά δεν τον χώριζε σε τίποτα από τον ίδιο. Η σκέψη αυτή δεν έφυγε από μέσα μου και πιθανότατα δεν θα φύγει ποτέ, επειδή αυτή η ξενάγηση με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μετράνε τα απλά αλλά παράλληλα σημαντικά πράγματα στην ζωή” Βενετία
“Οι εικόνες, τα τοπία και τα απομεινάρια σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Οι σωροί από παπούτσια, τα μαλλιά, τα γυαλιά, οι στολές ήταν τόσα πολλά! Σε καμία περίπτωση δεν πήγαινε το μυαλό μου στο πόσο βάρβαροι γίνονται κάποιοι άνθρωποι. Εκατοντάδες εικόνες από φυλακισμένους γέμιζαν τους τοίχους, ακόμη και παιδιά τα οποία πάσχιζαν να συγκρατήσουν το δάκρυ. Φωτογραφίες και λόγια προκαλούσαν σιγή στους μαθητές και μέρη όπως ο τοίχος εκτέλεσης, οι στενοί και τρομακτικοί διάδρομοι και ο πελώριος κατάλογος με τα θύματα, είναι σκηνές που θα μένουν χαραγμένες στην μνήμη μου για πάντα. Στο βλέμμα των συμμαθητών μου καταλάβαινα ότι δεν ήμουν ο μόνος που ένιωθε αυτόν τον πόνο” Κλήμης
“Αξιοσημείωτη είναι επίσης η αντιμετώπιση των παιδιών, τα οποία στερήθηκαν την παιδική τους ηλικία και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης με σκοπό την εξυπηρέτηση διαφόρων συμφερόντων. Η συναισθηματική φόρτιση που προκαλείται από το θέαμα προσωπικών αντικειμένων, ρούχων και φωτογραφιών, ατόμων που έχασαν τη ζωή τους υπό αυτές τις συνθήκες κατά την διάρκεια του Β’ παγκόσμιου πολέμου είναι τεράστια. Αισθάνομαι βαθύτατη ευγνωμοσύνη που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία και εύχομαι με το πέρασμα του χρόνου η ιστορία του Ολοκαυτώματος να κεντρίσει το ενδιαφέρον και άλλων εφήβων” Έρη
“Είναι τρομερό το ότι, με το που αντικρίζεις αυτό το μέρος ξυπνάει μέσα σου ένα απίστευτα έντονο συναίσθημα, το οποίο δεν ξέρεις πως να εκφράσεις. Τα γεγονότα και οι εικόνες που ξετυλίγονται αργά αργά καταλαμβάνουν μυαλό σου. Ακόμη και τώρα αδυνατώ να καταλάβω για ποιόν λόγο υπάρχουν τέτοιοι βάρβαροι άνθρωποι; Γιατί να καταδικαστεί τόσος κόσμος άδικα;” Ολυμπία
“Κάποιος πηγαίνοντας στο Άουσβιτς πιστεύει πως είναι προετοιμασμένος για το τι θα αντικρίσει, έχοντας δεχτεί τόσες πληροφορίες. Η πραγματικότητα όμως απέχει. Δεν μπορείς να κλάψεις, απλά νιώθεις ένα σφίξιμο σε ολόκληρο το σώμα, μη θέλοντας να πιστέψεις πως τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν είναι αλήθεια. Ήταν μία ανεπανάληπτη εμπειρία και πιστεύω πως αν όλοι είχαν την ευκαιρία να δουν τι ακριβώς συνέβη στα στρατόπεδα εξόντωσης ίσως το έγκλημα αυτό να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά” Λενιώ
“Η επίσκεψη στο Άουσβιτς ήταν πραγματικά σουρεαλιστική. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο σε όλη μου τη ζωή. Έχω παρακολουθήσει πολλές ταινίες σχετικά με το θέμα του Ολοκαυτώματος ωστόσο, από τη στιγμή που μπήκαμε στο μουσείο, εκτός από το γεγονός ότι ήταν μια από τις πιο ανατριχιαστικές εμπειρίες, ένιωσα σαν να είχα ξεχάσει όσα γνώριζα για το συγκεκριμένο θέμα. Αισθανόμουν σαν να βρίσκονταν όλα αυτά τα αθώα θύματα δίπλα μου, σα να περπατούσαν μαζί μου” Δώρα
“Η επίσκεψη μου στο Άουσβιτς ήταν μια πρωτόγνωρη και ανεπανάληπτη εμπειρία, για την οποία νιώθω ευγνώμων. Μεταξύ άλλων, παρακολουθήσαμε ταινίες μικρού μήκους, οι εικόνες των οποίων με έκαναν να αισθανθώ απόγνωση, αποστροφή, οργή και φόβο. Ακούγοντας τα λόγια της ξεναγού, ήταν δύσκολο να καταλάβω πώς μπορούσε να φερθεί κάποιος τόσο απάνθρωπα και βάναυσα στον συνάνθρωπο του. Με έκανε να αναρωτηθώ για τους λόγους που οδηγούν σε τέτοιες ενέργειες, ενώ η ιδέα του να επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα μου προκάλεσε τρόμο” Ανθή
“Η όρασή μου γέμιζε με το απίστευτο τοπίο, το έντονο πράσινο και το κελάηδημα των πουλιών και ταυτόχρονα ένιωθα την άσχημη μυρωδιά που έχει μείνει ακόμα εκεί από τους φούρνους και τους θαλάμους αερίων… Μυρίζεις τον θάνατο, αισθάνεσαι τον βασανισμό, ακούς τις κραυγές πόνου και βλέπεις τους τυραννισμένους ανθρώπους να παλεύουν για να διασωθεί έστω και ένα μέλος από την οικογένειά τους” ‘Ελενα.
“Φτάνοντας στο Αουσβιτς ΙΙ στους θαλάμους αερίων μου κόπηκε η ανάσα το στομάχι μου έγινε κόμπος και τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Το μυαλό μου αδυνατεί να κατανοήσει όλη αυτήν την ανθρώπινη θηριωδία. Περπατώντας στους χώρους του κολαστηρίου τα μάτια μου βούρκωναν ένιωθα θλίψη και θυμό. Μπορεί να μην γνώριζα έκεινους τους ανθρώπους άλλα ήταν τόσο έντονη η παρουσία τους. Άγγιζαν την ψυχή μου ζητούσαν δικαίωση. Όλη αυτή η εμπειρία με έκανε να αναθεωρήσω τον κόσμο, μου προκάλεσε ενοχές και απελπισία για το ανθρώπινο είδος. Παράλληλα με έκανε να νιώσω την ανάγκη να αγωνιστώ για έναν καλύτερο κόσμο, να κρατήσω ζωντανή την ελπίδα για εκείνους” Ζαχαρούλα
