Admin
| ΑΛΜΥΡΙΚΙ | ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΙΑ |
| ΑΡΙΑ | ΛΙΓΟΥΣΤΡΟ |
| ΔΑΦΝΗ | ΠΕΥΚΗ |
| ΕΛΙΑ | ΜΕΛΙΑ |
| ΙΒΙΣΚΟΣ | ΝΕΡΑΤΖΙΑ |
| ΚΑΛΛΩΠΙΣΤΙΚΗ ΔΑΜΑΣΚΗΝΙΑ | ΠΛΑΤΑΝΙ |
| ΚΕΔΡΟΣ ΙΜΑΛΑΪΩΝ | ΣΟΦΟΡΑ |
| ΚΕΔΡΟΣ ΛΙΒΑΝΟΥ | ΤΟΥΓΙΑ |
| ΚΕΛΤΙΔΑ | ΦΤΕΛΙΑ |
| ΚΕΡΛΕΤΟΡΙΑ | ΨΕΥΔΑΚΑΚΙΑ |
Το Αλμυρίκι είναι δενδρύλλιο που βρίσκεται αυτοφυές σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας και της Μεσογείου, κοντά σε παραλίες, όχθες ποταμών και ρέματα που ο υδάτινος ορίζοντας είναι υφάλμυρος. Το αλμυρίκι έχει δυνατό ριζικό σύστημα και οι ρίζες του διακλαδώνονται φτάνοντας σε μεγάλο βάθος. Τα κλαδιά του είναι λεπτά και τα φύλλα του είναι πολυάριθμα σχηματίζοντας λέπια. Τα άνθη του είναι πολύ μικρά ρόδινα ή λευκορόδινα, διατάσσονται δε σε μακριές ταξιανθίες και φύονται στα άκρα των κλαδιών. Εξαιρετικά ανθεκτικό στη ξηρασία και στην αλατότητα του. Καλλιεργείται κατά μήκος των ακτών ως καλλωπιστικό, για τη δημιουργία ανεμοφρακτών, αλλά και για τη σκιά του στις παραλίες.
Η Αριά είναι μεσογειακό αειθαλές δένδρο μέτριας ανάπτυξης με σφαιρική κόμη διαμέτρου 20μ και ύψος που φτάνει τα 25μ. Αναπτύσσει μεγάλο και ισχυρό κορμό με μεγάλα εξογκώματα, που πολλές φορές φτάνει τα 1-2μ διάμετρο. Τα φύλλα της είναι δερματώδη, σκληρά, πράσινα, έντονα πολυμορφικά, με μικρούς μίσχους και μυτερές άκρες, αρχικά τριχωτά και στις δυο πλευρές που στη συνέχεια γίνονται στιλπνά στην επάνω επιφάνεια. Τα άνθη, τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά, εμφανίζονται τον Ιούνιο με τα πρώτα να είναι πιο διακοσμητικά και ελαφρώς κιτρινωπά. Οι καρποί είναι ωχροπράσινα κυλινδρικά βελανίδια. Έχει ισχυρό, βαθύ ριζικό σύστημα. Είναι υπεραιωνόβιο, πολύ ανθεκτικό δένδρο και ζει κάποιες φορές πάνω από 2.000 χρόνια. Φυτεύεται σε ηλιόλουστες ή ημισκιαζόμενες και χωρίς προβλήματα σε παραθαλάσσιες θέσεις, σε φτωχά, άνυδρα, ασβεστώδη και αλκαλικά εδάφη, αλλά αποφεύγει τα πηλώδη. Αντέχει στην έλλειψη υγρασίας τα ζεστά και ξηρά καλοκαίρια. Η πολύ πυκνή κόμη που αναπτύσσει, επιδέχεται μέχρι και πολύ αυστηρό κλάδεμα και είναι ιδανικό για ψηλούς φράχτες και ανεμοθραύστες εάν κλαδευτεί κατάλληλα. Φυτεύεται ατομικά, ή σε δενδροστοιχίες. Έχει μέτρια αντοχή στις χαμηλές θερμοκρασίες και γιαυτό δε συνίσταται για περιοχές με δριμύ ψύχος.
Η Δάφνη είναι θάμνος ή μικρό αειθαλές δέντρο. Τα φύλλα του είναι εναλλασσόμενα, ακέραια, λογχοειδή, βαθυπράσινα με μικρό μίσχο και με ελαφρά κυματοειδή μορφή. Η οσμή τους είναι αρωματική και η γεύση τους είναι λίγο πικρή. Τα άνθη βγαίνουν το Μάρτιο με Απρίλιο. Το μέγιστο ύψος του δέντρου είναι 10 μέτρα και το μέγιστο πλάτος είναι 8 μέτρα. Έχει μέτριες απαιτήσεις σε νερό και αντέχει στην ξηρασία. Απαιτεί πλήρη έκθεση στον ήλιο ή ημισκιά. Ο καρπός είναι δρύπη με σαρκώδες περικάρπιο και μεγάλο σπέρμα. Το χρώμα του είναι κυανόμαυρο ή μαύρο όταν ωριμάσει, σχήμα ωοειδές και μέγεθος μικρής ελιάς. Το φυτό ευδοκιμεί σε ασβεστολιθικά και καλά αρδευόμενα εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός του γίνεται με σπέρματα, τα οποία σπέρνονται σε σπορεία. Έπειτα από 3-4 μήνες τα φυτεύουν στο έδαφος και όταν αναπτυχθούν αρκετά τότε μεταφυτεύονται στην οριστική τους θέση. Εκτός αυτού, η δάφνη πολλαπλασιάζεται και με μοσχεύματα όπως και με παραφυάδες.
Η Ελιά είναι δέντρο αειθαλές με ύψος μέχρι και 10 μέτρα, έχει φύλλα αντίθετα, λογχοειδή, δερματώδη, σκουροπράσινα στην άνω επιφάνεια και αργυρόχροα στην κάτω. Το πλάτος της φτάνει τα 10 μέτρα. Τα άνθη της είναι λευκωπά, μονοπέταλα και πολύ μικρά, σχηματίζουν ταξιανθία βότρυος και εμφανίζονται προς το τέλος Μαΐου, ενώ ο καρπός ωριμάζει και συλλέγεται κατά τα τέλη του φθινοπώρου και αρχές του χειμώνα. Ο κορμός της ελιάς είναι οζώδης και καλύπτεται από τεφρόφαιο φλοιό. Το ύψος και η διάμετρος της ελιάς δεν ξεπερνούν τα 10 μέτρα. Η ελιά ευδοκιμεί σε κλίματα εύκρατα χωρίς ακρότητες θερμοκρασίας (με μέση ετήσια θερμοκρασία 16οC) και υγρασίας. Ευδοκιμεί σε πολλές περιοχές του κόσμου, αρκεί η θερμοκρασία να μη κατέρχεται πολύ και για μεγάλα χρονικά διαστήματα κάτω από το μηδέν. Γι’ αυτό και ιδιαίτερα κατάλληλες περιοχές για την καλλιέργειά της είναι οι παραθαλάσσιες. Έχει μέτριες απαιτήσεις σε νερό και μεγάλη αντοχή στη ξηρασία Απαιτεί πλήρη έκθεση στον ήλιο. Ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι μέτριος.
Ο Ιβίσκος είναι θάμνος φυλλοβόλος, γρήγορης ανάπτυξης, με τελικό ύψος 2-4 μέτρα και διάμετρο 2 μέτρα, που με κατάλληλο κλάδεμα μπορεί να διαμορφωθεί και σε δενδρύλλιο. Τα φύλλα του είναι τρίλοβα, οδοντωτά, βαθυπράσινα και η ανθοφορία του εντυπωσιακή με άνθη διαφόρων χρωμάτων (άσπρο, ροζ, μωβ) μονά ή διπλά. Είναι πολύ ανθεκτικός στο ψύχος, στην ατμοσφαιρική ρύπανση και σε παραθαλάσσιες φυτεύσεις. Ανθίζει συνήθως τους καλοκαιρινούς μήνες και η ανθοφορία του διαρκεί μέχρι το τέλος φθινοπώρου. Αναπτύσσεται σε όλα σχεδόν τα εδάφη.
ΚΑΛΛΩΠΙΣΤΙΚΗ ΔΑΜΑΣΚΗΝΙΑ – Prunus cerasifera
Η καλλωπιστική Δαμασκηνιά είναι φυλλοβόλο δέντρο με ιδιαίτερη καλλωπιστική αξία εξαιτίας του σκουρόχρωμου φυλλώματος και της πρώιμης και πλούσιας ανθοφορίας του. Τα άνθη εμφανίζονται στο δέντρο πριν από τα φύλλα. Το ύψος του δέντρου κυμαίνεται από 4-6 μέτρα και η διάμετρός του φτάνει τα 3-4 μέτρα. Αν το κλαδέψει κανείς μπορεί να παραμείνει θάμνος στα 2-2,5 μέτρα. Τα κατώτερα κλαδιά του δέντρου αναπτύσσονται σχεδόν οριζόντια ενώ τα υπόλοιπα είναι ορθόκλαδα. Έχει μέτρια έως γρήγορη ανάπτυξη, πυκνή βλάστηση και σχήμα σφαιρικό ή κυπελλοειδές. Τα φύλλα της καλλωπιστικής δαμασκηνιάς είναι απλά με σκούρο καφέ-κόκκινο χρώμα, λεία και γυαλιστερά και η περιφέρεια ελαφρά οδοντωτή. Βρίσκονται αντίθετα το ένα από το άλλο , πάνω στο βλαστό. Το χρώμα των φύλλων της σε σκιερά μέρη γίνεται πιο ανοιχτό. Τα άνθη εμφανίζονται πριν την έκπτυξη των φύλλων κατά τα μέσα της άνοιξης και έχουν ρόδινο χρώμα. Είναι μικρά και αρωματικά. Δεν διαρκεί πολύ όμως μόνο 30 μέρες. Οι καρποί της έχουν σφαιρικό σχήμα. Εμφανίζονται το καλοκαίρι με χρώμα κόκκινο-πορτοκαλί και ιδιαίτερης διακοσμητικής αξίας. Προτιμάται να φυτεύεται σε ηλιόλουστες θέσεις αλλά μπορεί να αναπτυχθεί σωστά και σε ημισκιερές. Αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες αλλά και στις χαμηλές. Στους -30ºC παγώνει. Αντέχει στην υψηλή ατμοσφαιρική ρύπανση. Η καλλωπιστική δαμασκηνιά αναπτύσσεται καλά σε όλα τα εδάφη αν και προτιμότερο θα ήταν τα αμμοπηλώδη και καλά αποστραγγιζόμενα. Μπορεί να πολλαπλασιαστεί με σπόρο αλλά δεν χρησιμοποιείται γιατί δεν θα δώσει φυτά με ίδια χαρακτηριστικά. Γι αυτό πολλαπλασιάζεται με εμβολιασμό, σε σπορόφυτα δαμασκηνιάς και αμυγδαλιάς.
ΚΕΔΡΟΣ ΙΜΑΛΑΪΩΝ – Cedrus deodara
Ο Κέδρος των Ιμαλαΐων είναι κωνοφόρο αειθαλές, φωτόφιλο δέντρο. Έχει μεγάλη αντοχή στον πάγο και μικρές απαιτήσεις σε νερό. Σε ύψος μπορεί να φτάσει τα 40 μέτρα και σε πλάτος τα 8 μέτρα. Είναι κωνικό δέντρο με κρεμάμενα κλαδιά και κιτρινωπό φύλλωμα. Έχει πάντα κυρτή κορυφή. Αναπτύσσονται σε ουδέτερα ή αλκαλικά, μέτρια υγρά εδάφη, σε ηλιόλουστες θέσεις. Τα μεγάλα δέντρα χρησιμοποιούνται μεμονωμένα, ενώ οι νανώδεις ποικιλίες σε βραχόκηπους.
ΚΕΔΡΟΣ ΛΙΒΑΝΟΥ – Cedrus libani
Ο Κέδρος του Λιβάνου είναι κωνοφόρο αειθαλές, φωτόφιλο δέντρο. Χαρακτηρίζεται από το μεγάλο μέγεθος του κορμού του και την ογκώδη και ακανόνιστη κόμη των κλαδιών του. Έχει κατά προσέγγιση ύψος 40 μέτρα και πλάτος 20 μέτρα. Τα φύλλα του είναι βελονοειδή και άκαμπτα. Ο κέδρος δεν χρειάζεται πολύ νερό για να αναπτυχθεί, ούτε έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις από το έδαφος. Επίσης ο Κέδρος παρουσιάζει μεγάλη ανθεκτικότητα σε ζεστές και ψυχρές συνθήκες.
Η Κελτίδα είναι φυλλοβόλο ανθεκτικό στη μεσογειακή ζώνη φυτό, με σταχτί λείο κορμό. Δένδρο που φθάνει τα 15 μέτρα ύψος και 15 μέτρα διάμετρο κόμης (κόμη πλατιά). Ζει πολλά χρόνια. Τα φύλλα είναι γκριζοπράσινα, επιμήκη ή λογχοειδή, οδοντωτά, με διάσπαρτες άσπρες κηλίδες, χωρίς χλωροφύλλη. Είναι φυτό ανθεκτικό στις υψηλές θερινές θερμοκρασίες και στην παρατεταμένη ξηρασία. Είναι ευαίσθητο στους όψιμους παγετούς. Χρειάζεται γενικά ήπιους χειμώνες για να ευδοκιμήσει. Προτιμά περιοχές με θερμά καλοκαίρια και πολύ ήλιο. Ευδοκιμεί σε εύφορο, γόνιμο, καλοστραγγισμένο, αργιλοπηλώδες έδαφος. Προτιμά χαλικοπαγή και αμμώδη εδάφη. Προσαρμόζεται εύκολα σε ξηρά, αβαθή και φτωχά εδάφη. Συνήθως τα άνθη είναι αρρενοθήλεα, όμως μπορεί λόγω ατροφίας να εμφανίζονται και ως μονογενή. Ανθίζει Μάρτιο – Απρίλιο. Οι καρποί είναι δρύπες που ωριμάζουν Σεπτέμβριο με Οκτώβριο. Είναι συνήθως πολύχρωμοι, εδώδιμοι με γλυκιά γεύση. Είναι είδος που προσαρμόζεται πολύ εύκολα σε διάφορα περιβάλλοντα. Αντέχει σε ψυχρά, θερμά, ξηρά, ανεμώδη και πολύ αλκαλικά εδάφη. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εμπλουτισμό αναδασώσεων μεσογειακών οικοσυστημάτων. Επίσης είναι πολύ καλό για δρόμους ή για τη δημιουργία σκιάς σε πλατείες. Η σπορά μπορεί να γίνει αμέσως μετά τη συλλογή των σπόρων.
ΚΕΡΛΕΤΟΡΙΑ – Koelreuteria paniculata
Η Κερλετόρια είναι φυλλοβόλο δέντρο ύψους έως 10 μέτρα. Ανθίζει τον Ιούνιο με κίτρινα άνθη σε εντυπωσιακές επάκριες ταξιανθίες. Τα άνθη ακολουθούν καφεκόκκινοι καρποί σε σχήμα κάψουλας. Είναι φυτό ανθεκτικό στη ζέστη, στη ρύπανση της ατμόσφαιρας, σε ξερά και πτωχά εδάφη.
Η Κουκουναριά είναι δένδρο με πράσινο φύλλωμα και σφαιρική κόμη που σε μεγάλη ηλικία γίνεται ομπρελοειδής και έχει χοντρές βελόνες ανά δύο σε δέσμες. Τα κουκουνάρια του έχουν εδώδιμους σπόρους. Έχει μικρές απαιτήσεις σε νερό και αντέχει στα άλατα της θάλασσας. Η κουκουναριά μπορεί να υπερβεί τα 25 μέτρα σε ύψος, αν και συνήθως είναι λιγότερο ψηλή, γύρω στα 12-20 μέτρα. Έχει μια χαρακτηριστική ομπρελοειδή μορφή με κοντό κορμό και στρογγυλή επίπεδη κορυφή. Ο φλοιός είναι χοντρός, καστανοκόκκινος, βαθιά χαραγμένος από φαρδιές, κατακόρυφες πλάκες. Έχει ευλύγιστα βελονοειδή φύλλα σε δέσμες των δύο, μήκους 10-20 εκατοστών. Τα νεαρά δέντρα έχουν διαφορετικά φύλλα, μήκους 2-4 εκατοστών με γλαυκοπράσινο χρώμα. Οι κώνοι είναι ωοειδείς, μήκους 8-15 εκατοστών και χρειάζονται 36 μήνες για να ωριμάσουν, περισσότερο από κάθε άλλο πεύκο. Οι σπόροι είναι μεγάλοι, μήκους δύο εκατοστών, ανοιχτοί καστανοί με μια μαύρη επίστρωση που φεύγει εύκολα. Οι σπόροι διαδίδονται με τα ζώα και στην πρόσφατη ιστορία με την βοήθεια των ανθρώπων. Ο εδώδιμος σπόρος της είναι γνωστός ως κουκουνάρι.
ΛΙΓΟΥΣΤΡΟ – Ligustrum japonicum
Το Λιγούστρο είναι θάμνος ή μικρό δένδρο, αειθαλής, με φύλλωμα πυκνό, γυαλιστερό, βαθυπράσινο, γρήγορης ανάπτυξης, ύψους ως 6 μέτρα και διαμέτρου ως 4 μέτρα. Φύλλα απλά, λεία, δερματώδη, ωοειδή, οξύληκτα με πολύ μικρό μίσχο, αντίθετα. Τα νεαρά φύλλα κοκκινίζουν. Ανθίζει τον Ιούνιο – Ιούλιο με άνθη λευκά, αρωματικά, σε επάκριες ταξιανθίες (σύνθετους βότρεις) και αργότερα σχηματίζει μικρούς μαύρους σφαιρικούς καρπούς. Πολλαπλασιάζεται με σπόρο (Νοέμβριο), μοσχεύματα (άνοιξη) και με εμβολιασμό. Φυτό ευρείας προσαρμοστικότητας, κατάλληλο και για ημισκιερές θέσεις, ανθεκτικό στη ρύπανση της ατμόσφαιρας και στη θάλασσα. Αντέχει σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Επιδέχεται πολλά κλαδέματα όλες τις εποχές, είναι πολύ κατάλληλο για δημιουργία γρήγορης μπορντούρας και για διαμόρφωση σε μικρό δένδρο. Φυτεύεται σε κήπους, πάρκα, πλατείες, πεζοδρόμια, πεζοδρόμους. Είναι το πλέον κατάλληλο φυτό για δημιουργία σχημάτων (πυραμίδες, μπάλες, κώνους κλπ.). Η ελάχιστη θερμοκρασία αντοχής του είναι -20°C. Έχει μέτριες απαιτήσεις σε νερό.
Τα Πεύκα είναι γυμνόσπερμα, αειθαλή, ρητινοφόρα κωνοφόρα δέντρα. Ο φλοιός είναι παχύς και αυλακωτός, τα φύλλα βελονοειδή και φύονται κατά σπονδύλους ανά δύο, τρία ή πέντε, παραμένοντας στο πεύκο από 2 μέχρι 17 χρόνια. Ο κορμός των περισσότερων ειδών είναι χοντρός και φολιδωτός. Τα κλαδιά μοιάζουν να σχηματίζουν δακτυλίδια στα σημεία που εκφύονται από τον κορμό, αν και σχηματίζουν σφικτές σπείρες. Είναι τα άνθη του πεύκου γνωστά με την ονομασία κουκουνάρια. Είναι είδη που αγαπούν το φως, είναι ανθεκτικά στην ξηρασία και προτιμούν ασβεστολιθικά εδάφη. Τα πεύκα είναι αειθαλή, ρετινώδη δέντρα και σπάνια θάμνοι, με ύψος 3 με 80 μέτρα, με την πλειοψηφία των ειδών να έχουν ύψος 15 με 45 μέτρα. Η αναπαραγωγή των πεύκων γίνεται μέσω των κώνων τους κατά την Άνοιξη. Η γονιμοποίηση γίνεται την επόμενη Άνοιξη. Αναπτύσσονται σε φτωχά εδάφη και ηλιόλουστες θέσεις. Οι νανώδεις ποικιλίες χρησιμοποιούνται σε βραχόκηπους και συνθέσεις, ενώ τα δένδρα μεμονωμένα και σε συστάδες. Στη Μαύρη Πεύκη οι βελόνες είναι ανά δύο σε βραχυκλάδια και είναι πολύ τραχιές, δύσκαμπτες και λίγο περιεστραμμένες. Οι κώνοι είναι κάθετα τοποθετημένοι στα κλαδιά ανά 2-4 χωρίς ποδίσκο. Στην Χαλέπιο Πεύκη οι βελόνες είναι ανά δύο σε βραχυκλάδια, είναι λεπτές, στιλπνές, ευθείες μήκους 8-13 εκ. Οι κώνοι κρέμονται από τα κλαδιά με κυρτό ποδίσκο. Στην Τραχεία Πεύκη οι βελόνες είναι ανά δύο σε βραχυκλάδια, τραχιές, δύσκαμπτες και περιεστραμμένες. Οι κώνοι είναι ανά 2-3 σε σπονδύλους, κάθετοι στα κλαδιά, χωρίς ποδίσκο.
Η Μελιά είναι φυλλοβόλο, σφαιρικό δένδρο, με σύνθετα πράσινα φύλλα και μωβ αρωματικά άνθη στα τέλη της άνοιξης. Έχει κίτρινους διακοσμητικούς καρπούς σε μεγάλες ταξικαρπίες που παραμένουν στο δένδρο μετά την πτώση των φύλλων όλο το χειμώνα. Οι καρποί είναι δηλητηριώδεις. Το μέγιστο ύψος που μπορεί να φτάσει το δέντρο είναι 12 μέτρα και η μέγιστη διάμετρος 8 μέτρα. Έχει μεγάλη ανθεκτικότητα στο ψύχος και ευδοκιμούν σε ξηρά εδάφη. Φυτεύονται μεμονωμένα ή σε δεντροστοιχίες και πολλαπλασιάζονται με σπόρους. Αναπτύσσονται σε ηλιόλουστες θέσεις και γόνιμα εδάφη.
Η Νερατζιά είναι μικρό δένδρο (5 μέτρα ύψος), αειθαλές. Σχετικά γρήγορης ανάπτυξης, σφαιρικού σχήματος. Τα φύλλα της είναι απλά, πράσινου χρώματος, ωοειδή, λεία, λειόχειλα, τα οποία φέρουν στην βάση του φύλλου δύο μεγάλα παράφυλλα χαρακτηριστικά του φυτού, η περιφέρεια του φύλλου είναι ελαφρώς κυματοειδής. Ο βλαστός έχει αγκάθια. Τα άνθη είναι μικρά λευκά σε ομάδες, εξαιρετικής καλλωπιστικής αξίας την άνοιξη, αρωματικά. Ο καρπός της είναι εσπερίδιο. Δεν απαιτεί ιδιαίτερες εδαφοκλιματικές απαιτήσεις, αντέχει στην ατμοσφαιρική ρύπανση και σε ξηρά εδάφη. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται με σπόρο. Η καλλωπιστική αξία του φυτού αναφέρεται στην πλούσια ανθοφορία του, καθώς και στο σχήμα του. Καλλιεργείται ως φυτό δενδροστοιχιών στους δρόμους.
Ο Πλάτανος είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, μακρόβιο φυτό. Τα φύλλα του είναι παλαμοειδή. Συνήθως, έχουν χνούδι, το οποίο μπορεί να σκληρύνει. Τα άνθη και οι καρποί του έχουν σφαιρικό σχήμα και βρίσκονται σε ομάδες των δύο ή των έξι. Φύεται δίπλα σε ρυάκια και πηγές, ευρέως καλλιεργούμενο ως δέντρο σκιάς. Ο φλοιός του δέντρου είναι λεπιδώδης, τα φύλλα και τα παράφυλλα είναι μεγάλα, τα άνθη μονογενή, ανεμόγαμα σε διαφορετικές ταξιανθίες κυρίως σφαιρικές. Ο καρπός είναι μικρός, σφαιρικός, σκληρός και φέρει θύσανο τριχών. Ο Πλάτανος μπορεί να φτάσει και τα 35 μέτρα σε ύψος, τα 25 μέτρα σε πλάτος και ο κορμός του είναι χοντρός φτάνοντας σε διάμετρο και τα 4 μέτρα. Οι πολύσπερμοι καρποί του είναι αγκαθωτοί. Το είδος αυτό απαντά αυτοφυές στην Ελλάδα. Βρίσκεται σε ρεματιές, χαράδρες, κοντά σε ποταμούς, χείμαρρους, λίμνες, πηγές, αφού αρέσκεται στα υγρά εδάφη. Παρόλα αυτά, μπορεί να επιβιώσει και σε ξηρά εδάφη. Συνήθως καλλιεργείται σε περιοχές με εύκρατο κλίμα, αν και ωφελείται από τα ζεστά καλοκαίρια. Έχει μεγάλη αντοχή στο ψύχος, μεγάλες απαιτήσεις σε νερό και είναι φωτόφιλο Ενδείκνυται για πλατείες.
Η Σοφόρα είναι φυλλοβόλο δέντρο με πολύ γρήγορο ρυθμό ανάπτυξης. Το ύψος και το πλάτος της είναι περίπου 5 μέτρα. Έχει σφαιρική κόμη, Φύλλα σύνθετα, έντονα πράσινα. Ανθίζει τον Ιούλιο για 50 μέρες με άνθη λευκά που καταλήγουν το φθινόπωρο σε πράσινους κρεμαστούς καρπούς. Αντέχει σε όλα τα εδάφη αλλά προτιμά τα πλούσια, δροσερά, βαθιά και καλά αρδευόμενα. Είναι αρκετά ανθεκτικό στη ρύπανση, στον αέρα, στις χαμηλές θερμοκρασίες και σε παραθαλάσσια μέρη. Φυτεύεται σε δρόμους, πλατείες, πάρκα, πεζοδρόμια και σε κήπους, σε δεντροστοιχίες αλλά και μεμονωμένα. Έχει εύκολη συντήρηση. Απαιτεί πλήρη ηλιοφάνεια.
Η Τούγια είναι αειθαλής θάμνος έως μικρό δέντρο, ύψους 2-4 μέτρα, μορφής πυραμίδας, μέτριας ανάπτυξης. Έχει φύλλα αντίθετα, λεπιδόμορφα, αναπτυσσόμενα επί ενός επιπέδου στον γενικότερο όγκο του φυτού. Το σύνολο του φυλλώματος, καλύπτοντας το ένα το άλλο, παρουσιάζει συμπαγή εμφάνιση, και ο χρωματισμός του ποικίλει αναλόγως της ποικιλίας από σκούρο πράσινο μέχρι χρυσοκίτρινο. Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό στο κρύο. Έχει άνθη χωρίς σημασία που καταλήγουν σε μικρούς καρπούς 1,5-2,5 εκατοστών, που ωριμάζουν και παραμένουν επάνω στο φυτό καθ’ όλη την διάρκεια του Χειμώνα. Πολλαπλασιάζεται με κορυφαία μοσχεύματα που λαμβάνονται από Νοέμβριο έως Ιανουάριο, σπανιότερα με σπόρο με στρωμάτωσή του σε ποταμίσια άμμο. Δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις όσον αφορά το έδαφος, προτιμά όμως βαθιά γόνιμα και με καλή στράγγιση. Είναι ανθεκτικό στις ξηροθερμικές συνθήκες, στους ανέμους και στο κρύο. Η διακοσμητική του αξία οφείλεται στην πλούσια και συμπαγή κόμη του, στο κανονικό του σχήμα (κωνικό η σφαιρικό ανάλογα την ποικιλία), την μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων του φυλλώματος και την δυνατότητα να επιδέχεται συχνά κλαδέματα.
ΦΤΕΛΙΑ – ΚΑΡΑΓΑΤΣΙ – Ulmus sp.
Το Καραγάτσι (ή αλλιώς Φτελιά), είναι φυλλοβόλο δέντρο με γρήγορη ανάπτυξη που συναντάται αυτοφυές σε όλη την Ελλάδα σε μέσα και χαμηλά υψόμετρα. Το μέγιστο ύψος του φτάνει τα 20 μέτρα και το μέγιστο πλάτος του τα 15 μέτρα. Τα φύλλα είναι βαθυπράσινα με παρυφή διπλά οδοντωτή και έντονα ασύμμετρη βάση, με έντονα εμφανείς τις νευρώσεις. Ανθίζει νωρίς την Άνοιξη πριν την εμφάνιση των φύλλων, τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα, δεν περιέχουν γύρη και επικονιάζονται με τον άνεμο. Ο καρπός του είναι σαμάριο, μονόχωρος και μονόσπερμος. Προτιμά, καλά ηλιαζόμενες θέσεις, αλλά αναπτύσσεται εξίσου καλά και σε ημισκιά. Οι εδαφικές απαιτήσεις του είναι μικρές, αφού αναπτύσσεται καλά σε όλα τα εδάφη, αρκεί αυτά να παρέχουν στοιχειώδη αερισμό και υγρασία. Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός σε ρύπανση, σε ανέμους, σε έντονα ασβεστώδη εδάφη, στη σκόνη και ξηρασία, παγώνει σε θερμοκρασίες κάτω από -20C°. Σπάνια με σπόρους, αφού οι περισσότεροι δεν είναι επικονιασμένοι. Πολύ εύκολα από παραφυάδες και μοσχεύματα μαλακού ξύλου το καλοκαίρι. Με την ίδια ευκολία με εναέριες καταβολάδες ή ξυλώδη μοσχεύματα στις αρχές Άνοιξης.
ΨΕΥΔΑΚΑΚΙΑ – Robinia pseudoacacia
Η Ψευδακακία είναι φυλλοβόλο δέντρο με σφαιρική κόμη, ευθύ κορμό και χαρακτηριστικά σύνθετα ανοιχτοπράσινα φύλλα, που εμφανίζονται αργά και πέφτουν γρήγορα αφήνοντας το δένδρο χωρίς βλάστηση για περίπου 6 μήνες. Έχει μέγιστο ύψος 30 μέτρα και μέγιστη διάμετρο 15 μέτρα. Ανθίζει Μάιο-Ιούνιο σε ομάδες των 15-25cm μήκους, και τα λευκά της άνθη πολύ αρωματικά και μελιτοφόρα, προσελκύουν συχνά μέλισσες. Προσαρμόζεται εξαιρετικά σε όλους τους τύπους εδάφους, σε ξηρές και άγονες, ηλιόλουστες περιοχές, προτιμά τα ασβεστώδη, αλλά όχι τα συνεκτικά πηλώδη εδάφη. Φυτεύεται σε δενδροστοιχίες και μεμονωμένα. Είναι ανεκτικό σε χαμηλές θερμοκρασίες κάτω των -20ºC και δεν προσβάλλεται από ασθένειες. Πολλαπλασιάζεται με εμβόλια.
